بیا فردا رو بسازیم اینکه فرصت کمی نیست...

 

کسی نمیداند صبر من تا چه اندازه بزرگ است ...میدانی، به اندازه ی

تمام روزهای تنهایی ام صبور شده ام

خودم هم نمیدانم چیست که گلویم را می فشارد... فشاری به وسعت

فریاد... به قداست گفتنه ...

خدایا:

 فکر می کنند در قفس را باز گذاشته اند من نمی دانم پرواز چیست !!!

غافل از اینکه نمی توانم پرواز کنم ...! چون فقط تو راز پروازم را

میدانی .. تو میدانی جای پرزدن زمین نیست... در قلب آسمانهاست .

 نمیدانم چه میخواهم بگویم.... چیزی شبیه غم از دست دادن ... یا نه ؟!!؟

آرزوی وصال !!! استخوانم را میگدازد... خیال ناشناسی بود ... آمد و

رفت... گه گاه خیالش وجودم را میسوزاند و گاه دستان ضمختش مهربانی

ام را نوازش میکند. آشفتگی به وسعت تردید از مغزم میتراود.. گیج...

گمراه... مات...مدهوش... درون سینه ام دردی خونبار همچون گریه گلویم

را میفشارد.. شاید چون .. نمیدانم چه می خواهم بگویم...

مادر مقدس ترین مقدسات دوران قدسی عشق . مادر زمزمه ی محبت با

شیره ی جان درون رگهای توست پس... فراموشش نکن ...

 علی جان برادر عزیزم:

 فوت ناگهانی مادرت " خورشید فروزان قلب مهربانت" مرا نیز همچون

دیگران در ناباوری رها ساخته است .. برادرم بدان قصه ی مرگ و

جدایی همیشه افسانه ی ذهن ماست...

 

ای خدا.. ای بلندترین سکوت گلو ی دلشکستگان عاشق.. ای مهربانترین

مهربانان.. ای تمام رمز و راز پرواز.. ای سرچشمه ی مهربانی

مقدسترین عشق خاکی ( مادر) : صبر ... بخشش... عشق... خواسته ی

این معشوق عاشق توست برای برادر عزیزم...

تا زمانی که خورشید فرصت طلوع دارد مگذار یاد خورشید درون دلش

غروب کند

 

 

کاش هستی را زبانی داشتی تا ز هستان پرده ها برداشتی

خدایا ...پروردگارا .. کمکم کن که بتوانم پنجره دلم را رو به حقیقت بگشایم

خدایا یاریم کن که مرغ خسته دلم را که دیریست در این قفس زندانی است

                            در اسمان ابی عشق تو پرواز دهم                   

خدایا پروردگارا  یاریم کن که شوق پرواز را همیشه در خود زنده نگه دارم

خدایا تو خود  میدانی که بدترین درد برای یک انسان دور ماندن از حقیقت

                           خویشتن و رها شدن در گرداب فراموشی                    

وسر در گمی است پس تو ای کردگار بی همتا مرا یاری کن که به حقیقت

انسان بودن پی ببرم تا بتوانم روز به روز به تو که سرچشمه تمام حقیقتهایی

                                 نزدیک و نزدیکتر شوم                               

 خدایا.. همیشه گفته ام دوستت دارم حالا هم با تمام وجود فریاد میزنم :

                      خدا جونم دوستت دارم          

ثابت میکنم عاشقم

من تو را به کسی هدیه می دهم که از من عاشق تر باشد و از من برای تو مهربان تر.
من تو را به کسی هدیه می دهم که صدای تو را از دور، در خشم، در مهربانی، در دلتنگی، در خستگی، در هزار همهمه ی دنیا، یکه و تنها بشناسد.
                           
من تو را به کسی هدیه می دهم که راز معصومیت گل مریم و تمام سخاوت های عاشقانه این دل معصوم دریایی را بداند؛ و ترنم دلپذیر هر آهنگ، هر نجوای کوچک، برایش یک خاطره باشد.

او باید از نگاه سبز تو تشخیص بدهد که امروز هوای دلت آفتابی است؛ یا آن دلی که من برایش می میرم، سرد و بارانی است.

                                                          
ای.... ،ای بهانه ی زنده بودنم؛ من تو را به کسی هدیه می دهم که قلبش بعد از هزار بار دیدن تو، باز هم به دیوانگی و بی پروایی اولین نگاه من بتپد. همان طور عاشق، همان طور مبهوت و مبهم...

تو را با دنیایی حسرت به او خواهم بخشید؛

ولی آیا او از من عاشق تر و از من برای تو مهربان تر است؟آیا او بیشتر از من برای تو گریسته است؟؟ نه... هرگز... هرگز .....

                                                           

تنها که می شوم ...

تنها که می شوم

برای تو می نویسم

برای تو که می نویسم

می دانم که هیچ گاه نوشته هایم را نمی خوانی

تنها که می شوم

تمام لحظه های بی تو بودنم جان می گیرند

تنها که می شوم

انگار هجومی از افکار پریشان

هستی ام را به یغما می برد

تنها که می شوم

انگار چیزی از من نمی ماند

و من چقدر کوچک شده ام که ازگفتن یک سلام می هراسم...

وقت سحر ...

سحرا وقته دعا من به پرباری ابرم به سبک بالی باد.

با خدا حرف میزنم با خدا که موج نورش توی لحظه هام میاد.

اون خدایی که همه عالم ازوست رو بلندیهای ابرا میشینه.

میدونم که های های گریه هام و میشنوه. می دونم که اشکهام و میبینه.

صدای اذون میاد... میپیچه تو نفس ساده ی صبح .

رو لبم نشسته آه و دل من غرق گناه.

سر میزارم روی سجاده ی صبح

                                                                                                                              
اون به محراب یقینم میبره به سرا پرده ی دینم میبره.

اون تصلای وجود سر هر بود و نبود. به شکوه لحظه های بهترینم میبره . اون که تاریخ بلند کبریاش تو دلها غریزه ی ستایش

سر به سجده ش میذارم تا بمیرم واسه رفتن تن من یه خواهش
                                       

      

به حرفم گوش کن یارب به دردم گوش کن یا رب اگر بیهوده میگویم مرا خاموش کن یارب
نشانم ده اگر یک مور آزردم اگر یک دانه گندم را لگد کردم....بگو یا رب چه بد گفتم ؟ چه بد کردم؟؟؟
بجز عشقی که دردش را به من دادی بگو یارب چه بخشیدی که رد کردم؟؟؟

کاش صدام و بشنوی...

هنوز جای قدمهات روی دلم مونده...
جای نگاهت..توی چشمام ...
عزیز دل..چقدر دلتنگم...

برای بعضی حال ها هیچ نوشته ای نمی تونه درمون باشه...
هیچ قلمی نمی تونه این همه دلتنگی رو بنویسه فقط اینکه ..چه زود گذشت..

چقدر از فاصله می ترسیدم...
چقدر از فاصله می ترسیدم و اکنون گرفتار آنم..
چقدر این فاصله ها ما رو عاشق تر میکنه..چقدر این فاصله ها رو دوست دارم…

همه حرفهای کنایه آمیز رو با جون و دل می خرم..
فقط به خاطر جای نگاهت توی چشمام..راستی چی باید بگم..؟؟؟

گاهی یه سکوت طولانی هم نه..حتی یه سکوت کوتاه …
بهتر از هزار و یک حرف نگفته هست..

سکوت..

قبل از فریاد..

قبل از نگاه..

قبل از صدا.