دیدار

من نه برای دانه ات
بلکه به شوق دیدنت
پای نهاده ام به دام
تاکه شوم اسیر تو
لیک به روی مهوشت
هوش دهم ، هوس به خاک
ز اشک تو وضو دهم
تا بنگرم نگاه پاک

دوری از دوست ...

ای "خود" بیچاره ی من

به دست باد که داد روح عریان دلت را؟؟

روی این پرچم آلوده به خاک

قسمت ؟؟؟

تقدیر ؟؟

آه "من" و "خود" بیگانه...

که کنون خفته در این جامه خواب

چشم نمناک کجاست؟؟

که به اشکی از دوست

ببرد خواب دلم

دل بگیرد از باد

یادگاری

شعر!
قالب اسرار دلِ ماست
دل!
حافظِ اسرار خُداست...
و خدا !
لحظه ی آرامش هَستیست...
وتو؟؟
مَعنای خدایی ، خدا . . .